Een toevallige bezoeker vat liefde op voor een jonge vrouw die in coma in het ziekenhuis ligt en biedt haar warme troost.

Op haar dertigste leidt Anastasya Chernook een leven waar velen jaloers op zouden zijn: succesvol onderneemster met haar School of Confidence, vast panellid bij Gert Verhulst, covermodel voor Flair, populaire podcastmaakster en gelukkige moeder. Haar motto: je kan zijn wie je wil zijn. Maar niets komt vanzelf. In ‘De kroning van het krotkind’ vertelt Chernook over haar indrukwekkende parcours: hoe ze als zesjarig kind van Kirgizische illegalen in een West-Vlaams krot belandde, te kampen had met een met demonen worstelende vader en gepest en uitgesloten werd wegens haar afkomst en armoede, maar ook over hoe ze zich uit de ellende vocht en gelukkig werd. ‘De kroning van het krotkind’ is het inspirerende levensverhaal van een moedige, doortastende vrouw die de levenslessen die ze onderweg vergaarde wil delen met haar lezers.

Sophie valt als een blok voor kunsthandelaar Max, telg uit een orthodox Joodse familie, die de interesse in haar eigen Joodse achtergrond wekt. Ze weet niet veel meer dan dat haar vader - een oorlogswees - het gezin verlaten heeft toen zij klein was. Het verleden speelt ook bij Max een rol. Familietradities dwingen hem te kiezen voor een écht Joods meisje.Ze besluiten dat Sophie naar Israël gaat om daar een overgangsprogramma te volgen aan een Orthodox Joodse meisjes-jeshiwe. Haar moeder ziet haar met een zorgelijk hart vertrekken. Maar wordt Sophie wel de vrouw op wie het thuisfront hoopt? Het boek laat de Joodse cultuur kennen als je u wil bekeren tot het Jodendom maar laat ook zien hoe erg je veranderd kan worden tot iemand die je eigenlijk niet bent. Sophie wordt Sarah maar het blijft niet alleen bij de naamsverandering. 

Klik hier om een tekst te typen.

Ik zou dit boek niet ontleend hebben als het me niet aangeraden was geweest, met op het oog voor de auteur te mogen interviewen. Bij navraag bleek Chris Geets echter overleden aan kanker was en een interview dus niet meer mogelijk was. Ik wou toch het boek nog lezen, omdat het me nieuwsgierig maakte. Rond escort hangt zo'n groot geheim, taboe en toen ik het vrij dikke boek las van 231 pagina's vond ik het vlot lezen, is in spreektaal alsof hij tegenover je zit en zijn verhaal verteld. Hij was baas van één van de grootste bureaus van escortmeisjes in Vlaanderen, zijn bureau was op het Antwerpse Kiel zelfs en de klanten waren over heel Vlaanderen maar ook in Hemiksem en Wilrijk dus echt wel dichtbij waardoor het boek en het verhaal echt wel binnenkwam. Het kon je buurmeisje maar zijn! Hij vertelt in het boek waarom hij pooier werd, hoeveel zwart geld er in die wereld omgaat en welke houding de politie hierbij aanneemt. Maar wat mij vooral interessant leek was wie die dames zijn die kiezen voor de meest chique vorm van prostitutie en waarom ze het doen. Elk meisje vertelt ook in het boek haar verhaal over de waarom én ook negatieve verhalen die ze met de klanten meemaakten. Ook is er een heel hoofdstuk gewijd aan de klanten, wie zijn die mannen die een escort bellen, wat betalen ze daarvoor en wat zijn hun soms bizarre wensen? De chauffeurs doen ook nog hun duit in het zakje waardoor het boek en het beroep geen geheimen meer voor me heeft!

Vrouwen in Saoedi-Arabië mogen geen paspoort aanvragen of naar het buitenland reizen zonder toestemming van hun man/vader/broer/voogd. Zelf autorijden is voor vrouwen verboden. In dit land werkt Maria, als verpleegkundige maar als westerse vrije vrouw belandt ze daar in hilarische, maar ook schokkende situaties. De islamitische strenge regels beperken de vrijheid van vrouwen en daar krijgt ze het meer en meer moeilijk mee. Verliefd worden op een Saoudische man en een onthoofding zien gebeuren is iets dat ze niet voor mogelijk had gehouden. Het boek is gebaseerd op eigen ervaringen van de auteur maar ondertussen zijn er dingen aan het veranderen. Sinds 2015 mogen vrouwen daar nu ook gaan stemmen en sinds kort mogen de vrouwen nu ook autorijden en hoeven ze geen gezichtssluier meer te dragen. Het is nog lang niet hoe het zou moeten zoals in onze landen want vrouwen mogen nog steeds niet opkomen voor hun zelf en zeker geen vrouwenrechten hebben want dan worden ze nog steeds opgepakt en gevangen gezet. Een leerrijk en interessant boek waar ik wel wat van heb opgestoken!

Peter Teggelaar en Marc Gilsing, twee avonturiers uit Nederland, beseffen dat ze op 24 jarige leeftijd zullen sterven op een desolate plek in de Sahara. Ze richten zich in hun dagboek tot geliefden, familie en vrienden met hartverscheurende afscheidsbrieven. Brieven zonder zelfmedelijden maar met humor en zelfspot, berusting en de zorg voor hen die achterblijven. Het dagboek werd aangetroffen naast hun lichamen en is een troostrijk houvast voor de nabestaanden. Dertig jaar later publiceert een goede vriend van het tweetal het complete dagboek van de fatale woestijnreis, met fragmenten uit het dagboek en persoonlijke foto's. Persoonlijk dacht ik dat het boek me meer zou raken. Er is een heel hoofdstuk gewijd aan het leven in Nederland, hoe hun levens waren voor ze vertrokken naar de Sahara, waarschijnlijk om te schetsen hoe die jongens waren voor ze de reis maakten maar dat was voor mij niet echt nodig. Het boek is ook opgedeeld in verleden en dan weer de zoektocht en de vondst van de lichamen dus de switch naar verleden en heden had ook niet gehoeven voor mij.

Lotte heeft endometriose en legt in het boek op een eerlijke manier uit hoe zij ervaart met deze aandoening om te gaan. Luchtig, grappig soms, ongemakkelijke momenten op de dokterstafel, gezond googelen en nadenken over kinderwens en de toekomst. Ook dokters geven in het boek hun kennis mee. Het boek is heel herkenbaar voor iedereen die met endo te maken heeft, in ieder geval!

Wanneer een priester uit de abdij van Tongerlo een non leert kennen uit Oostende die daar ook in het klooster woont maar ook lesgeeft op school ontstaat er een band. De priester en non beginnen te schrijven naar elkaar. Eerst onschuldig maar ze merken dat het na een tijd verliefdheid aan het worden is. VRT journalist Koen Wauters tekent in dit boek het bijzondere liefdesverhaal op van zijn ouders. Zijn mama was namelijk de non die twee jaar lang naar haar priester brieven schreef en door het boek krijgt de lezer een inkijk in het denken en voelen van de twee kloosterlingen, de zoektocht naar vriendschap binnen de grenzen van hun roeping, over hun geloof en twijfels. Maar ook over hun liefde die niet tegen te houden was en hun verlangen naar een toekomst met elkaar. Ze hebben vele hindernissen moeten overwinnen, zijn uitgetreden en getrouwd. Hun zoon schreef dus dit boek en dat maakt het voor mij extra speciaal.

Dany Verstraeten gaat op pensioen. Meer dan 40 jaar nam hij ons mee op wandel in het Vlaamse medialandschap. Hij is het vertrouwd anker van het vtm nieuws en ook Telefacts nam hij onder zijn hoede. Het boek leest heel vlot, als lezer neemt hij je mee bij het ontstaan van zijn carrière als radioman om dan op een gemakkelijke manier te vertellen hoe vtm is geboren en verder groeide. Het is best leerrijk maar vooral ontspannend om lezen.

Van de braafste zoon in een groot gezin tot een barman met een wild nachtleven in een gay-club: dat is het leven van Idriss in een notendop. De meisje gaat over zijn zoektocht naar (zelf)acceptatie, de ingewikkeldheid van familie en de rol die zijn moslim-achtergrond daarin speelt.

‘Ik heb eindelijk een man voor haar gevonden.’Samira Harmach is 24 jaar wanneer het vooruitzicht op een gedwongen huwelijk haar dwingt tot een radicale conclusie: ze moet weg. Haar hele jeugd lang wordt ze door haar conservatieve Marokkaanse ouders onder de duim gehouden: wanneer ze naar buiten wil, wordt ze gevolgd en gecontroleerd, bij een verkeerd woord volgen er berispingen en publieke vernedering. Thuis vallen er dreigementen en uiteindelijk ook klappen. Op 17 juli 2000 beslist Samira dat het daar eindigt.Nog liever dan uitgehuwelijkt te worden, kiest ze voor een bestaan als vluchteling in eigen land. Knokkend en overlevend ontdekt ze dat de voortdurende angst voor de wraak van haar familie het niet haalt van een gevoel dat ze nu voor het eerst leert kennen: vrijheid.23 jaar later is Samira eindelijk niet meer bang om te spreken. Ze neemt ons in vertrouwen en vertelt een verhaal dat ontroert, maar in de eerste plaats de mond doet openvallen.