"Eric, je moet écht aan de telefoon komen. De school heeft net nog eens gebeld."
Het is voor Eric Geijsbregts het begin van een nachtmerrie die nu al meer dan 33 jaar duurt. Op 26 februari 1991 verdween zijn 10-jarige dochter Nathalie op weg naar school. Ze werd laatst gezien toen ze instapte in een grijze Toyota. Nathalie werd nooit teruggevonden.
In dit boek vertelt de papa van Nathalie over die verschrikkelijke eerste weken, over hoe er doorheen de jaren verschillende verdachten in beeld kwamen zonder dat dat tot een doorbraak leidde, en over hoe hij ondanks alles blijft zoeken, tussen hoop en wanhoop. De familie Geijsbregts kon enerzijds op veel steun rekenen, maar werd anderzijds ook geconfronteerd met oplichters en tegenwerking.
Eric neemt je mee in zijn leven en laat je meeleven in de heftige emoties van de pijn van het verlies. Maar het laat ook duidelijk de vastberadenheid zien van een vader die alles in het werk stelt om de vermissing van zijn dochter onder de aandacht te blijven brengen. Eric is ook realistisch. Hij zegt dat er momenten zijn dat hij van zijn kleinkinderen geniet, maar dat ook de angst aanwezig is dat er maar iets met hun zal gebeuren. Het boek leest erg vlot. Het verhaal is boeiend, jammer genoeg ook realiteit, en ik kan alleen maar bewondering hebben voor de man achter dit verhaal.
We blijven ondertussen hopen op antwoorden...
Reactie plaatsen
Reacties