Interview Hugo ( Van Nicole en Hugo)

Hugo, ik ben benieuwd naar uw boek!

Was er een specifiek moment waarop u besloot om “Leven voor twee” te schrijven? 

Neen, eigenlijk niet. De vraag is gekomen van mijn platenfirma. Ik wou dat wel doen omdat ik dacht dat ik mensen zou kunnen helpen met mijn ervaring rond Alzheimer. Ondertussen heb ik ervaren dat ik mensen heb geholpen, dus ik ben dankbaar dat mijn platenfirma dit gevraagd heeft. Ik heb van verschillende mensen gehoord dat ze het boek zo mooi vinden en dat het hen geholpen heeft. Dat mensen herkenning vinden vind ik zo rustgevend en geruststellend. Het gevoel dat ik niet alleen ben. Ik heb 8 sessies gedaan van vier uur met de schrijfster van het boek en die heeft dat fantastisch gedaan. Het is precies of ik heb het geschreven. Dat is de sterkte van het boek, en dat maakt het zo open en toegankelijk voor iedereen die met Alzheimer te maken krijgt. Of met een plots overlijden. 

Heeft het (laten) schrijven van het boek geholpen bij het verwerken? 

Ja maar ik moet eerlijk zeggen dat ik meer gehad heb aan mijn rouwtherapeute. Het schrijven van het boek op zich heeft ook wel geholpen maar ik ga de “credits” meer aan de rouwconsulente geven. Mijn verdriet kon ik filteren en doorgeven aan de schrijfster en het fijne aan het boek is dat je mijn verhaal hebt , maar ook nog het aparte verhaal van haar die het dan geschreven heeft vanuit haar eigen ervaring door het verlies van haar twee kindjes. Ze weet dus waar ze het over heeft. Dat maakt het boek uniek. 

Hoe hebt u de balans gevonden tussen het beschrijven van de pijnlijke gebeurtenissen en het delen van de liefde en mooie herinneringen aan Nicole? 

Ik zie haar nog graag en ze zal nooit uit mijn leven gaan. Ik onderteken mijn correspondentie nog altijd met “Nicole en Hugo”. Doordat ik Nicole zo graag zag is het voor mij ook mogelijk om liefdevol over haar te schrijven,  en zo mijn verdriet te delen. De balans is goed vind ik. Nicole en ik waren echt positievelingen en we konden geen negativiteit  verdragen. Daarom wou ik ook geen negativiteit in het boek, dat zou niet bij ons gepast hebben. Ik blijf positief in het leven staan. Dat zou Nicole ook gewild hebben. Wij hebben ook moeilijke momenten gekend en ruzies gehad maar de ruzies gingen altijd over het beroep. Ons voordeel was dat we enorm goed met elkaar konden praten. Het geheim van ons goed huwelijk was dan ook altijd de goede communicatie. Praat met elkaar, ga nooit slapen voor alles is uitgepraat en vergeef en vergeet de minpunten. Veel mensen kunnen dat niet. De gsm maakt ook veel kapot. 

Ja als je ziet hoe erg mensen in de ban zijn van hun toestel. Ga eens op restaurant en kijk dan rond hoeveel mensen niet met elkaar praten maar bezig zijn met hun gsm... 

Och zwijg! Niet alleen tussen volwassenen maar ook de jeugd praat niet meer live met elkaar, ze zitten naast elkaar en elk in eigen wereld met hun toestelletje in hun handen. Ik hoop dat de nieuwe regels van gsm verbod op school erdoor komen! Wij zijn nu voor hen “de oude zakken” die “zagen” over de oude tijd maar aub, geef mij maar de oude tijd terug waar mensen nog wel met elkaar praten. Veel plezanter! Voor mijn beroep heb ik facebook nodig maar mijn management beheert die pagina ,want ik kom daar zelf niet op. Ik houd me niet bezig met die onnozeliteit.  

Wat gaf u kracht om door te gaan en dit verhaal te vertellen? 

Nicole! Kort antwoord maar alleszeggend hé. Ik voel haar nog elke dag. Ik babbel ook nog altijd met haar. Elke keer als ik thuis binnen kom zeg ik “shoeke ik ben terug thuis”. Dan vertel ik haar ook over mijn dag. Wat mensen hierover  denken daar  lig ik niet wakker van. Nicole was ook de kracht achter mij voor Like Me. Ik was eerst niet van plan dat te doen. Nicole heeft me dan overtuigd en ik ben zo blij dat ik het dan toch gedaan heb. Alles wat ik nu nog doe doe ik ook voor haar. Zij houdt haar hand boven mij.  

Was het moeilijk om persoonlijke herinneringen en gevoelens zo openlijk te delen? 

Nee en dat lag aan de schrijfster. Die is met mij zo diep gegaan dat ik geen remmingen had en voelde wat ik allemaal wou vertellen. Ik zou het niet eerlijk hebben gevonden iets achter te houden. Ik ben een open boek, ik ben wie ik ben. Wij zijn wie we zijn ,en we hebben nooit Nicole en Hugo gespeeld. Dat kan je immers geen 50 jaar volhouden.  

Wat betekent “Leven voor twee” voor u in de praktijk van het dagelijks leven? 

Dan kom ik terug op het feit dat ik nog altijd babbel met haar. Ik ben alleen ,maar ze is nog altijd bij mij in eender welke vorm. Dat leven met twee gaat voor mij gewoon door. Dat is heel eigenaardig. Ik heb ondertussen al mensen bij mij gehad die zeggen dat ze hetzelfde als mij hebben gevoeld, hetzelfde hebben meegemaakt. Die mannen praten ook nog altijd met hun overleden vrouw. Dan besef ik dat ik niet alleen ben. Ik ben blij dat ik dit heb gezegd en dat mensen het hebben kunnen lezen in het boek want het geeft veel (h)erkenning.  

Heeft het boek uw perspectief op het leven veranderd? 

Het eerste jaar wel. Ik vroeg me echt af waarom ik nog op de wereld rondliep. Ik heb ook, zoals je kon lezen, er een einde aan willen maken, alles lag klaar, maar mijn onderbewustzijn zei dat ik nog eerst een goede vriend moest bellen. Ik zag de eerste maanden geen perspectief tot dan De Kastaars kwamen waarin James Cooke vroeg of ik een liedje wou komen zingen. James vroeg om het te laten bezinken want ik zag dat echt niet zitten ,en uiteindelijk heb ik toegezegd. Met de repetities en de generale ben ik gecrasht en kon ik het niet. De avond zelf heb ik Nicole om hulp gevraagd, ik ben op de scène gaan staan, heb dat liedje gezongen en ben pas daarna gecrasht. Daarna hebben ze me uitgenodigd om in de zaal te zitten bij Eurosong en iedereen zong daar “ Baby, Baby” en dan riepen ze allemaal Hugo Hugo en toen besefte ik dat de mensen nog van ons houden. Ik zeg duidelijk “van ons” en niet “van mij” hé. Daarna kwam dan de Mia’s waar ik een presentatie moest doen en ook daar voelde ik de steun, warmte en liefde van de mensen voor ons. Toen kwam ook de platenfirma naar mij en zeiden dat ze me gingen steunen in alles wat ik wou doen. Dan is het beginnen te rollen. Ik ben gaan schrijven in Durbuy, liedjes gemaakt, de cd kwam en de eerste single kwam dan op tien om te zien en dat is enorm goed aangekomen. Die mensen daar aan de zee bij dat optreden riepen niet alleen om mij maar ook om “Colleke” en toen voelde ik dat zij zei dat ik dit moest blijven doen. Ik heb nu enorm veel werk en iedereen zegt dat ik moet rusten omdat ik al 77 ben ,maar zolang mijn lichaam niet zegt rustiger aan te doen blijf ik hard werken. Maar ik doe echt alleen maar de dingen die ik graag doe! Ik moet immers niets meer. Het mag allemaal en dat is een hele verademing.  

Heeft het onverwachte karakter van het verlies invloed gehad op uw rouwproces? 

We waren die avond gaan eten, het was tof en ze was weer vrolijk en helemaal Nicole hoe ze was, plagend en we gaan de trap op naar boven en zij wou dat ik eerst ging zodat ze in mijn gat kon knijpen ( lacht) en ineens hoor ik een harde bonk en zie ik haar vallen en hoor ik echt haar schedel breken. Dokters hebben me daarna verteld dat ze iets gehad moet hebben want als iemand valt, heb je een reflex om u val te breken en bij haar was die reflex er niet. Haar armen lagen gewoon naast haar. De trap was een ongelukkig moment maar het had dus echt overal kunnen gebeuren. Als ze misschien gevallen was op het  tapijt was ze misschien niet dood geweest omdat ze dan op het zachte tapijt was gekomen. Het bloed kwam uit haar mond, ik heb haar op haar zij gelegd en toen begon ze te braken en door de emoties kon ik geen 112 bellen maar uiteindelijk lukte dat wel. Op 5, 10 minuten stond hier dan de politie, de MUG, ambulance en brandweer en ik hoorde ze al snel zeggen dat het er niet goed uitzag. In het ziekenhuis zeiden ze mij dat ze nog konden opereren maar dan zou ze niet meer kunnen praten, niet meer kunnen bewegen en dat was iets dat wij onderling hadden afgesproken dat we zo niet wilden leven. Dat was de hardste beslissing die ik heb moeten nemen. De juiste beslissing maar de hardste. (wordt geëmotioneerd) en dan heb ik afscheid genomen. (we worden stil) 

Hoelang hebt u gedaan over het schrijven van het boek? 

Ik denk zes a zeven maanden. Eerste had ik acht sessies met de schrijfster en dan is ze beginnen schrijven.  

Hoe kijk je nu terug op de periode die voorbij is? 

Ik ben ontzettend goed opgevangen geweest door mijn familie en vrienden. Onvoorstelbare steun! Alle dagen waren mijn petekind, broer en schoonzus hier. Die hebben mij geen enkel moment alleen gelaten. Ook vrienden en mijn management zaten hier alle dagen. Ik heb enorm veel steun gehad aan die mensen. Dat nam niet weg dat ik ‘s avonds alleen wou zijn. Mijn broer had zijn speciale matras meegebracht om te blijven slapen maar dat wou ik niet. Ik wou ‘s avonds alleen zijn. De avonden waren de momenten dat ik met haar alleen kon zijn. Eens goed huilen en van alles zeggen tegen haar. 

Ik denk dat het boek voor mensen die plots iemand verliezen een steun kan zijn, maar ook voor mensen die geconfronteerd worden met de ziekte van Alzheimer. Had je dat doelpubliek ook voor ogen? 

Toen ze de vraag stelden om het boek te maken, dacht ik niet zoveel mensen te kunnen bereiken. Nu het boek er is en ik zoveel respons heb gekregen ben ik fier op het boek dat het er is en waar de mensen iets uit kunnen leren, zelfs diegene die nog niets met Alzheimer of de plotse dood te maken hebben. Mensen kunnen na het lezen denken aan het voorbeeld hoe ik het gedaan heb. Ik wil geen dikke nek hebben maar ik geef gewoon mee hoe ik het ervaren heb.  

Ik las in jouw  boek dat u nooit aan Nicole liet merken dat u wist dat ze begon te vergeten. Ik vind dat heel mooi omdat ik zelf soms ongeduldig kan worden als ik iets zeg tegen mijn mama en ze dat niet heeft onthouden en ik daar ongemakkelijk van kan worden dus ik probeer voortaan jouw tip in mijn achterhoofd te houden. 

Ik heb nooit tegen “Colleke” gezegd dat ze iets verkeerd deed. Of dat ze iets vergat. Je mag de patiënt nooit dat gevoel geven, je moet ze juist eerder geruststellen en meegaan in hun verhaal. Hun het gevoel geven dat ze zelf nog iets te zeggen/leren hebben aan jou. Hun niet wijzen op hun gebreken of fouten, tenslotte kunnen ze er zelf niet aandoen dat ze de ziekte hebben. Ik ben wel blij dat ik het aftakelingsproces van Nicole niet heb hoeven meemaken. Stel dat er een moment zou geweest zijn dat ze me niet meer zou kennen of bang zou zijn van mij, ik mag er niet aan denken.  

Hoe gaat het nu met u? 

Het gaat goed. Ik heb slechte momenten. Onze eethoek daar met twee stoelen, ik zie haar daar nog altijd zitten. Ik betrap mezelf erop dat ik heel snel eet omdat ik van die eethoek weg wil. Ik eet te vlug om van die plek weg te zijn. Maar eten op een ander plek, het huis is groot genoeg, wil ik dan ook weer niet. Ik kan nog genieten van mijn maaltijden als het niet hier thuis is. Ik heb ongelooflijke vrienden en ik geef ook nog zangles aan twee mannen. Hun echtgenotes koken altijd een portie meer en dan brengen die een portie warm eten naar mij thuis. Soep, hoofdgerecht en dessert en dat moet ik dan enkel opwarmen. Desondanks eet ik het nog snel op omdat de plek nog steeds dezelfde is. Het eerste jaar ging ik ook veel uit eten, want alleen uit eten gaan doe ik niet. Maar om op je vraag te antwoorden, ik heb terug levenslust. Dankzij de aanwezigheid van “Colleke”. Ze is altijd bij mij. Ik mis ze nog altijd.  

Voor we afsluiten Hugo, wat brengt de toekomst nog? 

Ik doe alleen nog dingen die ik graag doe. Ik ben nu bezig met mijn theatertour. Gisteren kreeg ik een telefoontje dat we die gaan verlengen. Ik ga binnenkort ook een toneelstuk spelen. Ik speel ook nog in “Familie” en ik heb al een project liggen voor 2026. Twee eigenlijk, maar ik kan daar nog niets over vertellen. (stilte) Ik had graag met Nicole onze laatste jaren samen doorgebracht. Het enige waar ik mee zit is het feit dat wij goed geboerd hebben en dat ik alleen het geld moet opdoen. Dat ik dat schoon potteke alleen moet opdoen vind ik vreselijk. Ik heb nu onlangs mijn petekind gaan bezoeken in Amerika en dan vlieg ik wel eerste klasse en neem ik een heel goed hotel maar het blijft wrang, het had met “Colleke” moeten zijn.  

U bent heel erg bedankt voor het mooie gesprek en we zien elkaar terug eind januari op één van je theatermomenten. Tot dan! 

Dag Lieve Katia,

Het artikel is zo mooi en waarheidsgetrouw geschreven ik ben hier zeer blij om.

Bedankt om alles zo mooi te schrijven.

oprechte groeten