Interview Eric

U dochter Nathalie is nu 33 jaar vermist. Onlangs verscheen het boek “Waar is Nathalie? Al 12.241 dagen op zoek naar mijn dochter”. Vanwaar de nood hierover een boek te schrijven? 

Dat idee is niet van mij gekomen. Ik was op een praatavond van ouders en daar was een persoon die onder andere voor de uitgeverij werkt en die heeft mij nadien gecontacteerd met de vraag een boek te schrijven. Ik heb dan bedenktijd gevraagd, dan tot een overeenkomst gekomen, ze hebben dan een schrijfster gezocht die voor mij het boek zou schrijven en zo is het boek tot stand gekomen. 

Heeft het boek laten optekenen en dan het verhaal moeten vertellen therapeutisch gewerkt? 

Ik weet niet of dat therapeutisch was maar door het feit dat je er altijd mee bezig bent, met die verdwijning, is dat een therapie op zich. Mensen zeggen vaak dat ik het een plaats moet kunnen geven in mijn leven en ermee moet leren leven maar het feit is gewoon dat ik MOET verder leven. Ik heb nog een zoon om voor te leven, ondertussen ook kleinkinderen. Er is geen therapie om over de ontvoering heen te komen. Het is een rugzak die je draagt en waar je verder mee moet. Voor mij is Nathalie mijn leven blijven beheersen. Met momenten is dat heel veel aanwezig en soms is dat minder. Het boek laten schrijven was wel zwaar. Als we er een halve dag aan bezig waren was ik in de avond stikkapot. Mentaal is dat heel zwaar. Nadenken over wat ik zeg, en chronologisch te werk gaan komt er ook nog bij. Na elk hoofdstuk dat de schrijfster geschreven had moest ik dat nalezen en aanpassen. Na alle hoofdstukken is het boek klaar en moest ik alles nog eens nalezen. Het was zwaarder dan ik gedacht had.  

Ik kan me die pijn niet voorstellen als moeder van twee dochters. Denk je dat het voor u ex -vrouw, de mama van Nathalie, een ander soort pijn is dan die van u? 

Ik denk dat die pijn hetzelfde is, het is alleen de manier van hoe ik er mee omga en zij. Naar de buitenwereld is zij meer gesloten dan ik. Mijn zoon was zes jaar toen zijn zus verdween dus heel zijn jeugd was kapot. Hij heeft geen jeugd gehad en heeft geen herinneringen aan Nathalie. Hij is nu 40 jaar. Heel ons gezin gaat er anders mee om. 

Ik vond het heel mooi dat je in u boek schrijft dat je over u zoon extra bezorgd was als hij bijvoorbeeld alleen naar school wou fietsen maar dat je die bezorgdheid los liet door hem toch alleen te laten gaan. Ik veronderstel dat het heel moeilijk was dus ik vind het knap dat je dat kon maar hoe doe je dat?  

Door het gewoon te moeten doen. Ik wou proberen om te gaan met mijn zoon als een normale ouder. Ik wou hem niet overbeschermend opvoeden. Deze week nog kreeg ik een mail van iemand die in Canada woont, die het boek gelezen heeft en die mij in 1994 ontmoet heeft. Zij was toen veertien jaar en schreef dat het verhaal van Nathalie dat ik toen tegen haar ouders vertelde bijgebleven was. Ze is mij heel mijn leven blijven volgen omdat het verhaal haar toen als 14 -jarige zo erg had aangegrepen. Dat meisje van toen is nu een vrouw die dezelfde leeftijd zou hebben als Nathalie nu. Er zijn ook kinderen van de klas van Nathalie die het boek nu gelezen hebben en die me ook gemaild hebben. Dat is hartverwarmend.  

Heb je nog steeds hoop om Nathalie te vinden? 

Dat is een moeilijke vraag. Ik hoop dat er ooit een oplossing komt. Ook als ze dood terug gevonden zou worden wil ik haar zien. Ik wil daar afscheid van kunnen nemen. Wat ik vooral hoop is te weten wie de dader is. Wat er is gebeurd en waarom hij dat gedaan heeft wil ik weten. Ik blijf met vragen zitten waar ik geen antwoord op heb. Op het moment dat er een moord gepleegd wordt en de dader is gevat stopt het verhaal en kan je rouwen. In dit geval is de dader nooit gepakt dus blijf je met open vragen zitten. Het gerecht heeft ook elementen nodig om iets te kunnen onderzoeken dus zolang er niets is kunnen zij ook niet verder en blijft het dus een vraagteken. Nu met het boek dat verschenen is komen er misschien nog tips binnen zodat men terug kan beginnen onderzoeken. Maar of er bij die tips bruikbare tussen zitten is nog maar de vraag. Gelukkig weten wij als ouders niets van die tips anders zou je constant in de hoop leven als er een bruikbare tip binnen zou komen. Dat wordt ons niet meegedeeld alleen ernstige veranderingen worden gemeld. Zoals toen er opgravingen gedaan werden in Rotselaar dan brengen ze ons op de hoogte.  

Stel dat je dochter zou verdwenen zijn na het Dutroux tijdperk zou ze dan nu gevonden zijn met de middelen die er toen niet waren en nu wel? 

De wereld is ondertussen anders geworden. Wij hebben nu allemaal sociale media, internet is beschikbaar en we hebben allemaal een gsm. Camera's op straat met nummerherkenning is er ook nog maar sinds jaren. Had Nathalie een gsm gehad of de getuige dan was het misschien anders geweest. We zijn trouwens ook niets met “als”. Ik kan niet teruggaan naar de tijd. Onze ouders en grootouders zijn ook anders dan wij, die hadden toen geen televisie. De tijd van toen en nu is helemaal anders en kan je niet vergelijken. Als kind konden wij nog buiten spelen en zeiden ons ouders het uur dat je thuis moest zijn om te eten, nu moeten de kinderen altijd via hun gsm bereikbaar zijn.  

Ik las dat je heel actief bent in de groep van ouders van vermoorde kinderen. Wat doet dat met u telkens geconfronteerd te worden van weer een vermist of vermoord kind?  

Mensen vinden niet direct aansluiting bij ons. Dat is het moeilijke. Mensen moeten naar ons op zoek gaan. Ook voor onze groep bestaande te houden is het moeilijk. De fout ligt een beetje bij het sociaal netwerk van slachtoffer bejeging. Zij vinden dat de lotgenoten groepen niet heilzaam zijn omdat ze dan vinden dat die ouders in de miserie blijven zitten. Sommige ouders willen wel ondersteuning hebben van iemand die weet wat het is om een ouder te zijn van een ontvoerd, vermist of vermoord kind. Er worden ook geen flyers meer gedrukt dus het is echt wel moeilijk om overeind te blijven. Wij zorgen ookvoor onze eigen fondsen. De juridische kant in ons land is vreselijk, de daders krijgen alles zoals ondersteuning en opleiding en sommige komen gewoon vrij zonder die hulp omdat er niet genoeg personeel is om hen bij te staan. Maar de slachtoffers die psychologische hulp willen, een opleiding of ondersteuning moeten alles zelf betalen. De dader zijn privacy wordt ook meer beschermd terwijl dat van slachtoffers meer openbaar is.  

Sam Gooris was iemand die in het begin betrokken was las ik in het boek. Is hij nu nog steeds zo begaan met de zaak? 

Sam is een beetje overroepen. Dat contact is niet blijvend geweest. Sam was in die tijd zelf een kind van veertien jaar en herinnert zich Nathalie wel door de voetbal ook. Maar nadien is hij beginnen optreden en wij zijn verhuisd en dan is dat contact gestopt. Jaren later ben ik Sam dan tegengekomen in Ekeren en dan hebben wij wel een gesprek gehad. Ook onlangs bij de tafel van Gert was Sam Gooris aan tafel en hij herkende mij en mijn ex -vrouw direct en is een praatje komen maken. Maar nogmaals, Sam was een kind en hij speelde met mijn kinderen maar meer is dat ook niet. Als vader ga ik niet mee spelen hé. Hij is ook geen boezemvriend geweest van Nathalie en als ik met iedereen een kopje koffie moet gaan drinken waar Nathalie mee gespeeld heeft dan zit ik deze avond niet aan de tafel bij mijn oudejaarsavond etentje. 

Het leger komt voor mensen over als een harde wereld maar jouw collega’s in het leger deden hartverwarmende dingen. Hebben ze jou lang kunnen steunen? 

Ik ben altijd in het leger blijven werken. Van kazerne veranderd dat wel maar in de beide kazernes altijd veel steun mogen ontvangen. Mensen kenden mijn verhaal en er was begrip voor mijn situatie. De steun van naaste collega’s was warm.  

De media dus ook de roddelpers heeft jou veel stress bezorgd. Is het dan nu niet lastig om opnieuw met de media te praten nu je boek uitgekomen is en persaandacht krijgt? 

Nee want elke keer als ik praat over het boek praat ik over Nathalie. Zolang zij in de media blijft is er aandacht voor haar. Zij kan nog gevonden worden en er kunnen nog mensen spreken en de tips geven. Dat is mijn drijfveer om te blijven praten in de media. 

Je dochter is nooit gevonden dus ze is ook niet dood verklaard. Heeft het juridische gevolgen? 

Ik wil mijn zoon beschermen want als er met mij iets gebeurt ontbreekt er een erfgename en zou hij zijn zus moeten laten doodverklaren. Ik heb in samenspraak met Anita en mijn zoon documenten laten opstellen, ingediend op de rechtbank en in maart zou Nathalie dan “afwezig” verklaard kunnen worden. Dood verklaren wil ik niet maar afwezig is ze wel en dan kunnen er geen problemen opduiken bij erfenisrechten.  

Wat hoop je dat de lezers meenemen uit je boek? 

Er zijn veel mensen die iets tegenkomen in hun leven. Ik heb één van de ergste dingen meegemaakt die een ouder kan meemaken en ik heb toch nog een leven. Ik wil de mensen meegeven dat na zoiets erg het leven toch nog kleur kan krijgen. Ik heb mijn leven kunnen verderzetten. Anita heeft haar leven ook herpakt.  

Door u zoon heb je nu ook kleinkinderen. Praat je met hen over tante Nathalie? 

Ze zijn nog jong en stellen er geen vragen over. Maar de foto van Nathalie kennen ze wel want de foto staat bij mij maar ook bij mijn ex -vrouw en dan vragen ze wel wie dat meisje is op die foto. Ik zeg dan dat het de zus is van hun papa en als ze dan vragen waar ze is dan zeg ik eerlijk dat ik niet weet waar ze is en dan spelen die kinderen gewoon verder. Ik heb voor elk van hun een boek apart liggen en als ze oud genoeg zijn krijgen ze op een gepast moment dat boek.  

Hoe heeft deze gebeurtenis jou leven veranderd? 

Veranderd? Je hebt twee dingen in je achterhoofd. Ik neem steeds Nathalie mee in mijn achterhoofd. Mensen herkennen mij door het verhaal van Nathalie dat in de pers verscheen. Dus ik begin nu ook op te letten met wat ik doe. Ik zal niet zot staan doen op een dansvloer of een gevecht met iemand aangaan want ik ben nu een onbewust bekende Vlaming geworden. Eind jaren negentig liep ik hier in Antwerpen over straat en ik kruis een koppel. Die vrouw had mij herkend en die duwde haar man bijna van de trottoir omdat ze mij herkend had. Dan ben ik geschrokken omdat ik hier niet voor gekozen heb. Mensen komen me ook soms spontaan aanspreken. Maar ik neem die aandacht en let op met wat ik doe er wel graag bij omdat het Nathalie levend houdt. Er zijn ook nog steeds mensen die niet weten wie ik ben, wie Nathalie is en wat er gebeurd is. Dat kan dus ook.  

Zijn er momenten geweest dat je dacht dicht bij de doorbraak te zijn? 

Ja natuurlijk zijn er aantal verdachten geweest, de pers springt daar dan op en dan lees ik dat wel in de krant. Er werd dan ook geregeld foute informatie gegeven en dat komt extra pijnlijk aan. Als er dan verdachten zijn die opgepakt zijn in Franrijk of Nederland kan het gerecht hier in België die niet ondervragen want dan moet dat eerst aangevraagd worden omdat dat veel geld kost aan de maatschappij en dan moet dat voor een soort commissie dus allemaal niet zo simpel. 

Heb je zelf een vermoeden wie de dader is? 

Nee. We hebben lang gedacht aan die Michel Stockx maar hij is ondertussen overleden, samen met alle andere hoofdverdachten. Vrachtwagen stond in Frankrijk dus mij lijkt het vreemd om dan helemaal naar Leuven te komen om een kind mee te nemen en ook omdat Nathalie op een plek stond waar je als normale voorbijganger niet moet zijn. De plek waar mijn dochtertje stond was de ingang van een sociale woonwijk en niet een hoofdbaan dus die dader moet die plek gekend hebben. Daarom twijfel ik sterk dat Michel Stockx de dader is.  

Welke gevoelens heb je tegenover de getuige die op de ochtend van de verdwijning jouw kind zag zitten in de auto?

Ik ben die vrouw heel dankbaar want dankzij haar getuigenis is de rijkswacht meteen in actie geschoten en wisten we dat ze in een onbekende auto zat. Als die getuige Nathalie niet had gezien hadden we pas veel later geweten dat mijn kind ontvoerd was. Dus je kan niet zeggen dat ze niets gedaan heeft. Ze heeft meteen contact genomen met school om te horen of Nathalie aangekomen was en dan is de bal meteen beginnen rollen. Dus dankzij haar wisten we snel wat er gebeurd was. 

Is dat niet knap frustrerend dat de dag van vandaag de getuige meteen politie had kunnen bellen en dat het in die tijd nog niet kon? 

Kan je frustratie hebben omdat er vroeger geen auto was? Je kan geen frustratie hebben over iets dat toen niet bestond. Je kan het toch niet lastig hebben met iets dat nog niet bestond. Dan kan ik zeggen dat ze vroeger beter een geweer hadden moeten hebben in plaats van pijl en boog. Gaan we kwaad zijn als onze kleinkinderen over zestig jaar naar de maan kunnen reizen en dat wij dat nog niet kunnen?  

Gelukkig bellen de scholen de ouders nu als een kind onwettig afwezig is in plaats van dat je als ouder pas in de avond weet dat het kind niet op school was. 

Voeger belde de school nooit om te zeggen dat een kind niet aanwezig was. Dat is pas veranderd sinds de verdwijning van Nathalie. Sinds die dag zijn de scholen alerter geworden. Vroeger moesten de ouders ook niet bellen naar school als hun kind ziek was en niet naar school kwam en andersom belden de scholen de ouders ook niet.  

Als laatste vraag zou ik je willen vragen of je nog voor de lezers een boodschap hebt? 

Dat je na een erg drama toch nog kleur in je leven kan hebben. Je kan opnieuw een uitstap maken, reizen, gaan werken. Het leven stopt niet omdat je als ouder het ergste hebt meegemaakt.  

Is het dan niet moeilijk als je een nieuwe partner leert kennen om te vertellen dat je de papa bent van de vermiste Nathalie? 

Nee want meestal weten ze het al en moet ik het niet zeggen. Als ze me niet kennen dan googelen ze je naam en weten ze het ook.  

Erik bedankt voor de babbel en ik hoop oprecht dat je ooit antwoord zal krijgen op je vragen.