Peter Teggelaar en Marc Gilsing, twee avonturiers uit Nederland, beseffen dat ze op 24 jarige leeftijd zullen sterven op een desolate plek in de Sahara. Ze richten zich in hun dagboek tot geliefden, familie en vrienden met hartverscheurende afscheidsbrieven. Brieven zonder zelfmedelijden maar met humor en zelfspot, berusting en de zorg voor hen die achterblijven. Het dagboek werd aangetroffen naast hun lichamen en is een troostrijk houvast voor de nabestaanden. Dertig jaar later publiceert een goede vriend van het tweetal het complete dagboek van de fatale woestijnreis, met fragmenten uit het dagboek en persoonlijke foto's. Persoonlijk dacht ik dat het boek me meer zou raken. Er is een heel hoofdstuk gewijd aan het leven in Nederland, hoe hun levens waren voor ze vertrokken naar de Sahara, waarschijnlijk om te schetsen hoe die jongens waren voor ze de reis maakten maar dat was voor mij niet echt nodig. Het boek is ook opgedeeld in verleden en dan weer de zoektocht en de vondst van de lichamen dus de switch naar verleden en heden had ook niet gehoeven voor mij.
Verder natuurlijk wel een aangrijpend boek, zeker als je die dagboekbrieven leest naarmate het besef komt dat ze hier niet levend gaan uit geraken. Koude rillingen alvast!
Reactie plaatsen
Reacties