Het zal je maar gebeuren, op je 28e vernemen dat je baarmoederhalskanker hebt.
Monique beschrijft in haar boek het hele ziekteproces, met veel humor maar ook met verdrietige tranen. Wat ik zo bijzonder aan het boek vind is dat het voor mij zo herkenbaar is. Als je kanker krijgt zoek je een beetje steun bij lotgenoten en die is gemakkelijk te vinden als het ga over operaties, bestralingen, pijn, onzekerheid en andere nevenwerkingen maar het andere aspect vind ik vaak nergens terug waardoor ik soms het gevoel had " alleen te staan" tot ik het boek " Je bent jong en je krijgt wat" begon te lezen en er een bondgenoot bij kreeg. Vanaf het moment dat ze klachten krijgt en van het kastje naar de muur wordt gestuurd ( herkenbaar) en tot het " slechtnieuwsgesprek" ( ook helaas herkenbaar). In het boek komen ook liefde en vriendschap aan bod en ook dat vind ik zon fijn herkenningspunt omdat ik ook het liefst van alles gewoon mezelf wou zijn : de vrolijke sociale vrouw, de actieve mama, de spring in t veld en niet " de zieke". Monique liet me lachen toen ik de stukjes las over haar sexy voelen, over haar "sneltreinvaart" een relatie doen openbloeien. Maar het meest heb ik gehaald uit de verhalen over haar vriendschappen want ook ik heb ervaren hoe mooi vriendschap kan zijn in tijden van kanker, hoe je verbazend genoeg vriendschappen een dieper level kan geven door verdriet, angst en vreugde te delen. Maar ook dat stukje verhaal waarin Monique schrijft over een bepaalde vriendschap die ze mist en waarvan ze op een bepaald moment tijdens haar ziekteproces afscheid neemt van een bepaalde vriendin vond ik enorm steungevend want vond ik in geen enkel ander boek terug.
Reactie plaatsen
Reacties