Interview Vincent

Wie zit hier nu eigenlijk voor mij?

Ik ben dus Vincent, 32 jaar, en ik ben leerkracht. Ik geef katholieke godsdienst in de 2de en 3de graad secundair onderwijs. Qua hobby’s ben ik heel veel bezig met pc-games, tv series, en sinds kort ook met table top RPG’s en cosplay. Voor die laatsten werk ik vaak personages en kostuums uit, en laat ik soms zelfs dingen in 3D printen. Aan creativiteit dus geen gebrek. Maar eerst en vooral ben ik altijd bezig geweest met boeken. Ik was altijd iemand die van jongs af aan beter was met boeken dan met mensen. Dat zie je ook wel in mijn social skills. Zelfs in mijn jeugd kon ik soms de gesprekken die ik had met mensen naspelen vanuit een “hij” standpunt, alsof je het in een boekenvorm formuleert. Dat is misschien niet altijd even gezond. Ik ben ook altijd eerder een fan geweest van in het Engels te lezen in plaats van in het Nederlands. Ik lees ook graag dikke boeken, zo’n type boeken als Game of Thrones. Toen ik als kind voor het eerst een boek moest uitkiezen voor een schoolopdracht, koos ik bewust het dikste van de hele schoolbib.

Introduceer jij ook je boeken in je vak Godsdienst op school?

Ja en nee. Nee, in de zin dat commerciële activiteiten die niet ten voordele van de school zijn, natuurlijk niet mogen. Dus ik verkoop geen boeken aan leerlingen, al kunnen ze die buiten de school natuurlijk zelf kopen. Maar ook ja, want ik sta immers in een vak waar de persoonlijke band met de leerlingen toch wel gigantisch belangrijk is. In mijn vak is er veel ruimte voor mentaal welzijn, en kinderen tussen 14 tot 18 jaar hebben daar ook wel nood aan. In mijn lessen zien we Bijbelteksten, maar het is vooral veel meer dan dat: we praten over de maatschappij, de actualiteit en persoonlijke zaken, dus het is veel meer dan praten over God. Ik wil met de leerlingen bezig zijn. We leren elkaar niet alleen kennen als leerkracht en leerling, maar ook als persoon, en dan komen mijn boeken soms ook wel eens aan bod. Maar zeker niet nadrukkelijk.

Je bent al sinds je jeugd gefascineerd door literatuur. Over welke genre hebben we het dan?

Het is altijd fantasy en sf geweest.

Is schrijven voor jou een kinderdroom geweest die dan nu is uitgekomen?

Toch wel. In het begin was ik er niet zo bewust van, want ik schreef vooral uit verveling. Ik had vrij van school, mijn huistaken waren gedaan en ik had een tekstverwerker voor mij, dus ik begon dan vaak uit tijdverdrijf wat te typen. Wat er in het begin uitkwam was bullshit en toen ik dat dan opstuurde naar een uitgeverij besefte ik pas later hoe beschamend dat was. Op mijn 15de was dat dus ik vind dat nog altijd sterk dat mijn ma en mijn zus mij hierin steunden. Ik heb echter niet opgegeven en ben blijven teksten schrijven. Op de universiteit las ik een boek van een Braziliaanse auteur. Wat me in zijn boek aantrok was dat bij hem de engelen, naast de demonen, ook klootzakjes waren. Ik vond dat wel een origineel idee. Wat is goed en wat maakt iets goed ? Omdat iets beschreven staat als goed, is dat dan ook goed? Ik wou daar dan zelf iets rond ontwikkelen en tegelijkertijd vond ik het raar dat de Vier Ruiters van de Apocalyps altijd de bad guys zijn, dus ik wou daar iets positief van maken. Wat als ik nu eens iets maak dat die in die confrontatie tussen engelen en demonen dat die Ruiters de goede gasten zijn die een beetje tussen de twee in staat, en opkomen voor de mensen? Toen pas had ik iets van een idee waar ik rond wilde werken. Verschillende boeken hebben mij tot verschillende kleine ideetjes gebracht.

Zijn Brandon Sanderson, Dan Simmons en Robert Jordan jouw literaire helden?

Vooral Brandon Sanderson! Hij is een auteur (The Stormlight Archive) wiens aanpak je zou kunnen vergelijken met de Marvel films. Verschillende boeken of boekenseries die op zichzelf kunnen staan, maar zich wel in hetzelfde universum afspelen. Op den duur krijg je in latere series soms personages van eerdere series, waardoor er zich een meta verhaallijn ontwikkelt over series heen. Dat ben ik in mijn boeken ook van plan. Ik heb nog redelijk veel verhaallijnen op stapel staan. Robert Jordan, (The Wheel of Time), Dan Simmons (The Hyperion Cantos), Brian McClellan (The Powder Mage Series) en Miles Cameron (The Traitor Son Cycle) zijn auteurs die ik met veel plezier herlees en waar ik ook veel inspiratie uit haal.

In 2022 verscheen je eerste boek. Mensen worden aangevallen door engelen, visioenen en bovennatuurlijke vermogens. Zelfs de Apocalyps zie ik in je boek verschijnen. Wat heb je met dit onderwerp?

Ik ben door dat onderwerp geïnspireerd geraakt voor ik leerkracht katholieke godsdienst werd. Het is echt zo dat je die twee los van elkaar moet zien. Maar ik ben altijd wel geïnteresseerd geweest in fantasy en dan eerder dark fantasy. Ik lees graag over engelen en demonen.

Ben je zelf een engel?

Ik zou zeggen dat ieder een beetje een mix van beide is.

Een jaar later verscheen je tweede boek. Over wat gaat dit boek?

Dat is het vervolg van het eerste boek. Het is moeilijk om er niet te veel over te zeggen. In het eerste boek zijn de personages in groep verkend, ze zijn grotendeels bij elkaar. In het tweede boek leren we de personages kennen als ze op eigen benen moeten staan. In het eerste boek ligt de focus ook hard op de drie hoofdpersonages, in het tweede boek voel je ook bredere maatschappelijke bewegingen.

Waarom schrijf je eigenlijk in het Engels?

Je zit tegenwoordig met een generatie die meer met Engelstalige tv en Amerikaanse invloeden is opgegroeid. Ik kijk zelf graag naar Britse series op tv, of ik kijk naar de BBC. Als ik films kijk, neem ik nooit de Nederlandstalige ondertitels erbij. Op de duur neem je die taal over en begin je zelfs beter in het Engels te communiceren en te denken. Ik kan me ook beter in het Engels uitdrukken dan in het Nederlands. Ik schrijf ook nooit mijn boeken in het Nederlands om dan nadien te vertalen naar Engels, ik schrijf meteen in het Engels. Nogmaals ik kan me beter in die taal uitdrukken.

Waar haal je je inspiratie vandaan?

Een mozaïek van verschillende ideeën, die ik vond in diverse boeken, series en pc games. Ik denk dat het gewoon een combinatie is van verschillende concepten, waar je dan vervolgens je eigen unieke mozaïek van legt. Ik krijg die ideeën soms op de vreemdste momenten, zoals om drie uur in de nacht. Het is ook zo dat ik tijdens het schrijven niet direct het juiste woord vind. Dan springt dat soms spontaan binnen in mijn slaap, in het midden van de nacht. Dan schrijf ik dat meteen op. Dat komt mijn nachtrust niet ten goede.

Hoe ontstaat jouw schrijfproces?

Omdat ik mijn verhaallijnen op lange termijn plan, werk ik veel op voorhand uit. Mensen die me kennen weten dat ik een organisatie freak ben. Op reis plan ik alles dag per dag, en met mijn schrijven ben ik ook zo. Ik plan eerst op groot niveau, de grote verhaallijnen, boek per boek. Dan splits ik dat verhaal op in kleinere delen, over de hoofdstukken verspreid. Ik wil elk deel beginnen en eindigen met spanning. Ik wil de lezer meeslepen. In het begin vond ik dat het moeilijkste aan schrijven. Ik heb enkele maanden geleden namelijk te horen gekregen dat ik ASS heb, dus ik heb veel duidelijkheid nodig. Dat zie je ook in de boeken. Ik heb moeten leren niet alles tot in het detail te willen uitleggen en de lezers te vertrouwen dat ze zelf tussen de lijnen lezen.

Waarom schrijf je onder een pseudoniem?

Niet om mijn anonimiteit te garanderen, maar om mijn connectie in de verf te zetten met de mensen die me altijd het meeste hebben gesteund tijdens mijn worstelingen bij het schrijven. Poinet is namelijk mijn achternaam van moederskant, en het zijn mijn moeder en zus geweest die mij altijd hebben gesteund. Toen ik rond mijn 15 à 16 jaar mijn eerste probeersels naar uitgeverijen stuurde (probeersels die echt wel kinderachtig waren, en waarvan ik nog altijd cringe als ik bedenk dat ik dat heb durven opsturen), heeft mijn moeder daar nooit iets van oordeel over uitgesproken, maar heeft me gewoon geholpen met de praktische kant. Die steun wou ik eren.

Hou je ook van films?

Ik kijk heel graag series en films. Ik ben een grote fan van Doctor Who. Ik volg Marvel en DC, maar ook anderen. Het moet vooral origineel zijn en me aan het denken zetten. Ik speel ook heel graag computerspelletjes, vooral open world games zoals The Witcher, Baldur’s Gate of Assassin’s Creed.

Stel je mag een avond op stap met één van je favoriete auteurs, wie zou dat zijn?

Brandon Sanderson, en dan niet alleen om zijn boeiende verhaallijnen. Wat me vooral in hem aantrekt is dat de hoofdpersonages in zijn boeken vaak mensen uit de marge van de samenleving zijn. Mensen die bij voorbeeld posttraumatische stress hebben, mensen met autisme, ex-verslaafden, gedetineerden etc. Mensen van wie je op een bepaalde manier zouden kunnen zeggen dat ze mislukt zijn in de maatschappij. Maar in zijn systeem is dat eigenlijk een kracht, want die gebrokenheid is iets dat zorgt dat diverse magieën in hen kunnen slippen. Er zijn heel wat mensen die veel ellende meemaken in hun leven en hij geeft zowat de boodschap dat die ellende je ook kracht kan geven. Ik vind trouwens ook dat zoiets wat meer gezegd mag worden. In het onderwijs is dat ook zo. “Je bent meer open gebloeid, want je durft meer spreken” zeggen ze dan, alsof stil zijn verkeerd is. Het is een oordeel, dat niet spreken niet goed zou zijn. Of tegen iemand die autistisch is zeggen dat je “ondanks je autisme” gegroeid bent. Dat is echt wel erg. Sanderson draait het taboe om en zegt dat zoiets je krachtiger maakt, dus met hem zou ik een avond op stap gaan. Die aanpak probeer ik trouwens ook in mijn boeken te stoppen. Mijn personages hebben ook hun mentale reis, maar meer ga ik niet zeggen, ik wil niet spoilen.

Als vrienden je zouden omschrijven in drie woorden welke zouden dat zijn?

Dat is een moeilijke! Het hangt ervan af bij wie ik ben. Als ik bij iemand ben die ik niet goed ken, blijf ik wat op de vlakte en ben ik stil en verlegen. Ik lijk dan vrij afstandelijk en mysterieus. Iemand die ik beter ken, daar ben ik dan weer bruut eerlijk. Ik ben iemand die het probeert te zeggen gelijk het is. Bij mij moet je niet afkomen met “we zullen zien”, of “ik heb het te druk” als dat niet waar is. Vanuit mijn autisme heb ik nood aan duidelijkheid, en dat wilt zeggen dat het oftewel ja is, oftewel nee, maar niet misschien. Respecteer mij genoeg om de waarheid te vertellen. Mensen de waarheid vertellen is respect tonen vind ik. Je toont daarmee dat je voldoende om hun gevoelens geeft dat je een conflict uitpraten of een gevoelig onderwerp waar ze mee zitten niet uit de weg gaat. Zelf probeer ik altijd de waarheid te zeggen, hoe crue die ook is, in plaats van met “beleefde” leugens af te komen. De manier waarop is soms misschien wat te grof of te rechtuit, maar het is goed bedoeld. Ik probeer gezond te communiceren.