Interview Wendy van den Heuvel

“Ik ben Wendy, ik ben 44 jaar. Ik ben alleenstaande mama van een bijna tienjarig zoontje en 2 jaar geleden ben ik gescheiden. Ik ben fotografe van beroep.”

In de herfst van 2020 overkwam jou wat drie bekende Vlamingen een paar maanden daarvoor ook overkwam, namelijk erotische catfishing. In jouw geval waren de daders geen onbekenden maar twee ex-collega’s. Denk je dat je dit had kunnen voorkomen?

“Ik denk dat het mij hoe dan ook zou overkomen zijn, of het nu die ex-collega’s waren of niet. Ik had op dat moment in mijn leven niet de vaardigheden om het gevaar in te schatten. Nu ben ik daar veel alerter op. Op mijn werk was ik een heel open persoon en hierdoor zijn die twee ex-collega’s natuurlijk getriggerd geweest. Ik was administratief bediende in een bedrijf met enkel mannen, ik was de enige vrouw en ik voelde me er thuis. Had ik het kunnen voorkomen? Nee, ik denk het niet.”

Misschien is het handig dat je even schetst wat er is gebeurd en wat de aanleiding voor het boek was.

“Tijdens de tweede lockdown was ik juist gescheiden, het was volop zomer en we mochten door de corona maatregelen niet veel doen. Ik was op zoek naar spanning en avontuur. Online spanning opzoeken leek me veilig. Ik vond een soort “erotische facebook”. Je kon daar volledig anoniem je intiemste fantasieën kwijt en ook privé berichten sturen. Ook plaatste ik foto’s. Ik gebruikte een andere naam dus ik dacht echt veilig te zijn. Op die site kwam ik een man tegen waar het heel goed mee klikte, we schreven fantasieën met en naar elkaar. Onze communicatie verliep altijd tijdens onze lunchpauzes en als ik tussen de middag mijn lunch at op het werk zat ik dus op mijn telefoon te chatten met die man. Op het werk viel dat natuurlijk op, zeker omdat er één collega was die al tijdens mijn huwelijk een oogje op mij had. Omdat ik zo open ben en vol vertrouwen, liet ik mijn gsm open en bloot liggen op tafel, ik dacht niet dat iemand erin zou kijken. Die dag kwam er een mailtje binnen van mijn chatvriend op het moment dat mijn collega in mijn gsm aan het neuzen was. Die twee collega’s hebben gepraat over hoe ze een ideale man voor mij zouden kunnen creëren. Omdat ik zo open was en had verteld welke soort man ik aantrekkelijk vond en welke karaktereigenschappen ik leuk vond, hadden ze een profiel gecreëerd van mijn droomman. Ze hadden zelfs woordjes van mijn fotografie website gebruikt, zoals “verbinding” en “connectie”. Op vrijdag de 13^e was één van die mannen aan mijn bureau komen staan en liet woordjes vallen die in onze chats gebruikt waren, op zo’n manier dat ik wist dat hij het was die achter alles zat. Ik stond perplex, ik zag allemaal sterretjes en ik voelde mijn lichaam verlammen van angst. Ik had mijn diepste kwetsbare geheimen verteld in de veronderstelling dat het veilig was. 10 miljoen mensen wereldwijd zitten op die site dus hoe groot is de kans dat iemand van je werk achter deze gruwel zou zitten? Ik heb meteen mijn profiel op de site verwijderd. Het voelde alsof ik verkracht was en ik voelde me vies.”

Je bent op dat moment te weten gekomen dat je misbruikt werd door twee mensen in je dichte omgeving. Hoe ga je dan verder?

“Ik ben nog naar mijn flat kunnen gaan en daar ben ik gecrasht. ik was bang dat het gevolgen zou hebben voor mijn scheiding. Ik was bang dat ik als slechte moeder zou worden afgeschilderd en was ook bang voor mijn job. Wie zou mij nog als fotografe willen als ze dit van me wisten? Dat weekend was het zwaarste van mijn leven en op het einde van het weekend had ik pillen klaargelegd en met het idee gespeeld om een einde aan mijn leven te maken. Ik had al een moeilijke jeugd, een zware bevalling en een scheiding achter de rug en nu dit…dat kon er niet meer bij. Mijn liefde voor mijn kind was gelukkiger groter dan de wil om te sterven.”

Wanneer heb je het dan aan iemand kunnen vertellen?

“Uiteindelijk heb ik die zondag gebeld met mijn beste vriend, die zag hoe diep ik zat. Hij heeft me doen inzien dat ik naar de huisarts moest gaan en hulp moest zoeken. Ik heb een gesprek op mijn werk gehad om mijn afwezigheid te verklaren en ik heb meteen alles verteld, zonder de namen van de twee collega’s te noemen. Maar mijn baas wist vrij snel over wie ik het had, ze stonden al bekend in die zin. Angst en schaamte hebben me tegengehouden om klacht neer te leggen bij de politie. Ik vond het al een hele stap dat ik het kon vertellen op mijn werk. Uiteindelijk heeft mijn baas de twee mannen bij zich geroepen, maar die deden alsof ze van niks wisten. Zonder bewijzen kon mijn baas niets doen, dus vroeg hij me of ik terug kwam werken met deze twee mannen als collega’s. Ik kon niet gewoon terug naar de werkvloer gaan en doen alsof er niets gebeurd was. Dat was te veel. Ik had alles verteld en toch werd ik niet geloofd op mijn werk én straffer nog, ik zou gewoon terug moeten komen werken en elke dag die twee mannen zien die mijn leven kapot gemaakt hadden. Het feit dat géén één van de twee mannen de feiten wilde toegeven deed me bovendien heel erg veel verdriet.”

Is het schrijven van het boek dan een manier geweest om alles te verwerken?

“Mijn psycholoog had gezegd dat ik alles moest opschrijven. Niet zozeer om een boek te schrijven maar wel om mijn gevoelens en emoties kwijt te kunnen. Het schrijven heeft zeker therapeutisch gewerkt! Ik wou echter geen biografie neerpennen. Al op jonge leeftijd droomde ik van kastelen en prinsessen dus ik dacht daar iets mee te doen. Ik heb alles neergeschreven in de vorm van een sprookje maar wel in het Engels. In het Engels klinkt alles veel leuker, zeker de seksuele termen.”

Waarom heb je dan toch beslist het boek uit te geven in het Nederlands?

“Het was de uitgever die dit beter vond. Hij vond de verschillende sprookjes verwerkt in één verhaal super gedaan. De uitgever vond echter dat het in het Nederlands uitgegeven moest worden. Ik heb het boek niet vertaald maar helemaal opnieuw geschreven in het Nederlands. Twee maanden later had ik het herschreven en was de cover ook af. Het nawoord was pas af één dag voor publicatie omdat ik niet eerder wist welke boodschap ik wou meegeven. Ik merk ook dat met het verstrijken van de tijd mijn boodschap verandert. Het boek is begonnen als roep om gerechtigheid, omdat ik niet zomaar wou laten passeren wat er is gebeurd. Met de tijd is dat veranderd.”

De cover van jouw boek is speciaal. Heeft het een betekenis?

“Het was eerst een foto van mezelf maar dat leek in zwart wit meer op een doodsprentje. Door het sprookjesboek van mijn zoontje kreeg ik ideeën voor een leuke cover. Ik kende ook iemand die heel goed kan tekenen en zo is de cover ontstaan. Ik wou een vrouwelijke cover, met perkament en bloemen en het past bij mij, bij wie ik ben. Het feit dat het boek er nu is gekomen is omdat ik op het juiste moment met dit boek naar buiten kwam door heel die heisa met Evelien en de Bekende Vlamingen. 10 jaar geleden was het veel moeilijker geweest om dit uit te brengen en was de maatschappij hier misschien niet klaar voor.”

Welke boodschap schuilt er achter jouw boek?

“In het begin wou ik gerechtigheid zodat daders gestraft zouden worden. Nu is de boodschap naar vrouwen toe dat het oké is om jezelf te zijn, om kinky fantasieën te hebben en om te ontdekken waar je van houdt.”

Waarom is je persoonlijk verhaal neergeschreven in de vorm van een erotisch sprookje?

“In een sprookje kon ik creatiever zijn, ik heb Roodkapje en Assepoester gemengd met elkaar dus ik kon alles mixen wat in een gewoon verhaal niet had gekund. Ik heb er alles in gestoken wat ik had. Ik wou iets bijzonders creëren maar dat het dit zou worden, had ik natuurlijk niet verwacht.”

Hoe zijn de reacties op je boek?

“Heel erg leuk. Van jou kreeg ik het compliment dat het boek vlot leest en je de drang hebt om het in één ruk uit te lezen, het doet me veel dat je dat zegt. Ik kreeg ook een reactie van een onbekende vrouw die me schreef dat ze dankzij het boek eindelijk het gevoel had niet meer alleen te zijn met haar seksuele fantasieën. Mijn zoontje is nu nog te jong om het boek te lezen maar ik heb het verhaal wel in kindertaal aan hem uitgelegd.”

Vanwaar de titel Onoverwinnelijk?

“Eigenlijk een heel goede vraag. Mijn zoontje gamet graag en als hij aan het spelen was riep hij geregeld “ I’m invincible” en dat is me altijd bijgebleven. Ik vond dat krachtig en omdat het boek eerst Engelstalig was is dat de titel geworden en is dus dit letterlijk vertaald.”

Waar heb je jouw boek geschreven?

“Thuis, ik heb een gezellig flatje waar ik tot rust kom. Voor de moeilijkste hoofdstukken ben ik wel naar de kust moeten rijden, op het strand en met zicht op de golven.”